سفر شبانه

اينجا تاريک است.
امشب کجا هستم؟
اي مغز کوچک من
کجايم بردي؟

یعنی لوبیاهام مردن ؟

يازده روز از کاشتن لوبياهايم
در ظرف سفيد پنير
ميگذرد
هيچ چيز سبز نشد !
چرا ؟

عذاب شبانگاهی

به عقل عزيزم:

-وامانده در عذابم امشب
-اميد فردايم نيست

صداي سازم به چه کس خواهد رسيد ؟
جز اين علفهاي هرز باغچۀ حياط پشتي!
و اين تنهايي را
و اين تنهايي را که ميفهمد ؟
جز اين اتاق سکوت حاکم(با سکون حرف "ت" )
زنده هاي اتاق من
 عکس هايم هستند
-وا مانده در عذابم امشب
-اميد فردايم نيست
 ديدن راه روشن چقدر مضحک است مغز کوچک من
وقتي ناي رفتنم بريده
تنها روشنايي شب را
در عمق عکس آفتابي اتاقم ميبينم
-در عذابم امشب

موتوری با 18000 سوپاپ

موتور من در دل رویاهایم روشن است
رویاها چه قدرتی دارند.

تو هم گم شو

گم شده ام !
پيدا هم نميشوم.
و چقدر خوشحالم که همه
دنبالم ميگردند.
فقط وقتي گم شوي
کسي به يادت مي افتد.
هميشه گم شو.

زبون نفهم

در اين سرماي استخوان سوز
من قدم زنان و سيگارم سوار بر دستم همراه من،
و ميدانم هرگز نخواهي فهميد
لذت کشيدن سيگار در اوج سرما را
پس به اميد آدم کردن من باز هم ميگويي:
- عزيزم نکش.

نمونه بارز

_{در این مغز خاموش چه توهم ها  که نمی پیچد
جز این عقل پوچ من
دیگر چیست که 8سال به یادت
توهم خلق کند!
میدانم،میبینمت
میدانم،هستی
وای از این توهم سرد.}